Haurra gainbabestea: behar duena baino gehiago edo gutxiago ematen ari ote naiz?

Haurra gainbabesten ari garela pentsatzeak eta entzuteak amorrua, kezka, impotentzia sortarazi dakiguke eta aldi berean, gainbabestea ekintza zehatz batzuei jartzen diedan etiketa eta interpretazio bat dela ikus dezakegu.

Nire ustetan guraso orok daukagu balantzaren bi alderdietatik: Guraso guztiok gauza batzuetan behar duena baino gehiago babesten dugu eta beste gauza batzuetan behar duena baino gutxiago. Noski, gure historiaren arabera batean bestean baino gehiago izan dezakegu, baina guraso guztiok bietatik daukagu.

Haurtzaro osasuntsu bat izateko haurraren behar guztiak asetzea (afektua, ziurtasuna, babesa, elikadura, kontaktua, arreta …) eta helduago egiteko prozesuan, norberaren erritmoan lagundu eta bere garapeneko alor guztietan errespetatu ahal izatea egutegiari begiratu gabe (motrizitatea, loa, elikadura, eskolarizazioa, esfinterren kontrola, emozioak … ), ez da gainbabestea. Hau eskaintzea, bere beharrak asetzea da, atxikimendu ziur bateko loturak eraikitzen lagunduz. Eta honek haurrari bizitzan seguru eta konfidantzarekin aurre egiteko baldintzarik onenetarako oinarriak izatean lagunduko dio.

ZERRI DEITUKO DIOGU GAINBABESTEA?

A) Berak egin dezakena egiten diot

Badaki egiten baina ez du nahi: Batetik, posible da arrazoi desberdinengatik atzerakada (regresioak) bizitzen egotea eta hala bada, ulermenez bere beharrak asetzeak haurrari aurreratzen lagunduko dio.

Bestetik, guk egitea nahi izatea ere posible da berari esfortzu bat suposatzen diolako eta ondorioz guk erraztea nahi du. Kontutan hartuta haurra handitzen doan heinean ardura desberdinak hartzen joango dela bai etxean eta baita eskolan ere, niri eskatzen didana ematea ahal eta nahi dudanean, kolaboratzea eta arintzearen funtzioen barne ikusten dut. Izan ere, ni ez nagoenean edo ezin dudanean, badaki egiten eta egiten du. Erraztea ez dago bere autonomiarekin kontrajarria.

Badaki egiten baina nik ez dut nahi: Hainbat kasutan haurrak egiteko motibazioa izan dezake eta nik aurre hartu dezaket neuk eginez edo neuk berari dagozkion erabakiak hartuz niretzat errazagoa delako, garaiz iristea ziurtatuko didalako, gaizki pasa edo sufritzea sahiestu nahi diodalako, nere beharrak asetzen laguntzen didalako…. Hemen arrisku gehiago egon daiteke haurrari behar duena baino gehiago emateko eta inertzia hortan jarraitzeko.

Garrantzitsua litzateke hausnarketa bat egitea haurrarentzat nahi ditudan helburuak (autonomoa izatea, bere buruakin konfidantza izatea, arduratsua izatea…) nik martxan jartzen ditudan ekintza eta jarrerekin bat doazen. Hau da, modu hauek MODU ERAGINKORRAK diren, epe motzera edo luzera. Ez badira, lortu nahi ditudan helburuak lortzeko beste modu batzuk ikertzea lagungarri izango zait.

B) Nire jokaerak berak ikasteari ez dionean lekurik uzten

Nire haurra autonomoa izatea, bere ardurak bere gain hartzea, heltzea nahi badut… hau ez da posible izango, bere bizitzako ikasketetarako espaziorik ez badiot uzten.

Gure haurren autonomia, ziurtasuna eta konfidantza sustatu nahi badugu hauenganako kontrola askatzea eta konfidantza landatzea aukeratako bat izan daiteke niretzat garrantzitsuak diren balore eta helburuak ahaztu gabe eta ahintzat hartuaz. Horretarako garrantzitsua izango da haurrak beraien akatsetatik ikastean ari diren bitartean, gu beraien bide lagun izanez eta gure ulermena eta laguntza (acompañamiento) ekainiz.

Galdetu naiteke ea irekita nagoen:

– Bere arrazoiak ulertzera?

– Bere erabakien ondorioak bizitzera nahiz eta akatsa egingo duela imajinatzen dudan?

– Biok prest gaude berea eta nire kontutan hartuko dituen beste modu batzuk bilatzera?

Jose Saramago-n seme/alaben definizioak honela dio: “Hijo es un ser que Dios nos prestó para hacer un curso intensivo de cómo amar a alguien más que a nosotros mismos, de cómo cambiar nuestros peores defectos para darles los mejores ejemplos y de cómo nosotros aprender a tener coraje.

Si, ¡eso es! Ser madre o padre es el mayor acto de coraje que alguien pueda tener, porque es exponerse a todo tipo de dolor, principalmente de la incertidumbre de estar actuando correctamente y del miedo a perder algo tan amado ¿perder? ¿cómo? ¡No es nuestro! Fue apenas un préstamo… EL MÁS PRECIADO Y MARAVILLOSO PRÉSTAMO ya que son nuestros sólo mientras no pueden valerse por sí mismos, luego le pertenecen a la vida, al destino y a sus propias familias. Dios bendiga siempre a nuestros hijos pues a nosotros ya nos bendijo con ellos”.

Behar duenean babes eta berotasunetik asetzen laguntzen diodanean eta bere erabakietarako espazioa uzten diodanean, haurrak ARDURATSUAK ETA AUTONOMOAK izateko aukera eskaintzen ari naiz.